Για όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό
Σχετικά με τις γενικές συνελεύσεις
Σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στο πανεπιστήμιο τις τελευταίες μέρες
Καταλήψεις στέγης και μετανάστες
Πώς πραγματώνεται η κάλυψη της ανάγκης για στέγαση εν καιρώ καπιταλισμού;
Η κατοικία στον καπιταλισμό αποτελεί ένα ακόμη εμπόρευμα, όπως η ανθρώπινη εργασία μας, η γη, τα ζώα. Έτσι, η κάλυψη της ανάγκης αυτής προυποθέτει συστηματικές ώρες εργασίας, αφού η στέγαση πραγματοποιείται είτε μέσα από τίτλους ιδιοκτησίας, είτε μέσα από μισθώσεις και νοίκια. Κι αυτό γιατί, η καπιταλιστική διαχείριση της ανάγκης για στέγη προυποθέτει την ανταλλακτική αξία σε κάθε μορφή κατοίκησης, όπως, την εφορία για τον ιδιοκτήτη και τη μίσθωση για τον ενοικιαστή. Με άλλα λόγια, η στέγαση αποτελεί μια έννοια πλήρως διαμεσολαβημένη από το χρήμα και την ιδιοκτησία. Είναι φανερό, λοιπόν, πως η ανάγκη για στέγαση, άρα, και η ίδια μας η επιβίωση, εξαρτάται από την δυνατότητα μας στην εργασία και στο χρήμα.
Και, ενώ, τα σπιτια που έχουν ξεμείνει από την οικοδομική φούσκα μπορούν να ικανοποιήσουν τη στέγαση όλων, παραμένουν αδιάθετα. Πάγια τακτική των κατασκευαστών για να διατηρήσουν ανέπαφη τη σχέση προσφοράς και ζήτησης, όπως βλέπουμε και ιστορικά να συμβαίνει στη Ρώμη από την περίοδο που αναδύθηκε ο αγώνας για στέγη. Αποτέλεσμα αυτού, η ύπαρξη πολλών άδειων σπιτιών και ένα κομμάτι κόσμου, το οποίο κατά την κυριαρχία περισσεύει, να ζει στους δρόμους.
Αλλά, η σχέση της κατοικίας με την κυριαρχία δεν είναι μόνο οικονομική. Η αναπαραγωγή του θεσμού της ιδιοκτησίας αποτελεί δομικό λίθο της ιδεολογικής βάσης της κυριαρχίας, ο οποίος σχετίζεται με την αντίληψη του ατόμου για τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν και, κατ’ επέκταση, την ευρύτερη επιβολή μιας κοινωνικής νόρμας. Για αυτό το λόγο, η κυριαρχία κατασκευάζει χώρους οι οποίοι στοχεύουν στην κανονικοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, την επιβολή του κοινωνικου ελέγχου και την αναπαραγωγή των σχέσεων παραγωγής. Τέτοιους χώρους αποτελούν τα πρότυπα κατοικίας που αναπαράγουν την πατριαρχική οικογένεια, τα χαώδη εμπορικά κέντρα και τα κέντρα διασκεδάσεως που ενισχύουν την κουλτούρα της μαζικής κατανάλωσης, τα δικαστήρια, η βουλή κ.α. που ως «κατοικίες της εξουσίας» δεν μπορούν να δηλώνουν τίποτα λιγότερο από την εξουσία τους.
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΣΤΕΓΗΣ…
Όμως, η κατοικία πέρα από την επιβίωσή μας, αποτελεί ένα χώρο όπου ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ύπαρξής μας. Η αναζήτηση νέων τρόπων και χώρων συλλογικής ζωής αποτελεί επιτακτική ανάγκη στο σήμερα. Κι αυτό θα συμβεί με τις καταλήψεις άδειων σπιτιών, μέσα σε αυτό το σαθρό σύστημα που εκμεταλλέυεται και καταπιέζει. Το πρόταγμα για καταλήψεις στέγης δεν είναι ούτε ουτοπικό ούτε υπεριστορικό, αποτελεί εργαλείο των καταπιεσμένων και απαντά, πρώτα και κύρια, στις ανάγκες του. Ουσιαστικά, μια κατάληψη απαλλοτριώνει τον χώρο που έχει κλαπεί από τα βαλλόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Η πραγμάτωση της ανάγκης για στέγαση παίρνει σάρκα και οστά χωρίς ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, χωρίς αφεντικά και εργάτες, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς πατρίδες με μπάτσους και στρατούς. Καταρρίπτει άμεσα τον θεσμό της ιδιοκτησίας και αμφισβητεί στη ρίζα του το κράτος και τους μηχανισμους του.
Διότι, οι καταλήψεις αποτελούν ζωντανές εστίες αντίστασης και αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό. Τα κατειλημμένα σπίτια δεν έχουν πλέον την ανταλλακτική αξία, αλλά η αξία τους είναι η χρήση τους. Μία χρήση απογυμνωμενη από όλα τα ιδιοκτησιακά πρότυπα, τα εξουσιαστικά και τα καταναλωτικά, που θα καταστήσει το χώρο ένα τόπο δημιουργικής ζωής τοσο για το άτομο όσο και για την κοινότητα. Μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες, αντιιεραρχικούς, με όπλο μας την αυτοοργάνωση, προτάσσουμε τη δημιουργία ενός νέου κόσμου, ενός κόσμου ελεύθερης κάλυψης αναγκών χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος και του κέρδους. Έναν κόσμο ελεύθερης δημιουργίας και ισότιμης απόλαυσης.
…ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
Παράλληλα, στο σήμερα, διανύουμε μία χρονική περίοδο έξαρσης των μεταναστευτικών ροών, εξαιτίας, κυρίως, του εμφυλίου πολέμου που έχει επιβληθεί στη Συρία, ο οποίος αποτελεί μια μόνο στιγμή της πολεμικής συνθήκης που επικρατεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής τα τελευταία χρόνια, για την αποστράγγιση της γης και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, οι οποίοι έρχονται προς τη Δύση. Ο τεράστιος αυτός αριθμός μεταναστών και προσφύγων αυτή τη στιγμή ή σκοτώνεται στα σύνορα ή διαμένει σε πλατείες και δρόμους ανά τη χώρα περιμένοντας τη μετακίνηση του σε άλλες χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης ή φυλακίζεται σε κέντρα κράτησης και hotspots.
Όταν έχουμε, λοιπόν, πλήθος ντόπιων και μεταναστών στους δρόμους, να στερούνται των βασικών αναγκών για την επιβιωσή τους, η λύση δεν μπορεί να διαμεσολαβείται από κανέναν. Μονάχα εμείς οι ίδιοι θα αγωνιστούμε για τις ανάγκες μας και τις ζωές μας, ενάντια στην υπονόμευσή τους. Γιατί, η μόνη λύση μπορεί να είναι ενεργητική και αυτοοργανωμένη μακριά από θεσμούς και κρατικούς μηχανισμούς. Γιατί, η κάλυψη της ανάγκης για στέγη είναι αυτονόητη και αδιαπραγμάτευτη για όλους. Για να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια.
Σαν αυτόνομο σχήμα προτάσσουμε και στηρίζουμε καταλήψεις στέγης των μεταναστών και των προσφύγων, ενάντια στην ισοπεδωτική πολιτική που επιβάλλει ο σύγχρονος ανεπτυγμένος κόσμος.
Εμπρός να μπούμε στα άδεια σπίτια!
*Η κατοικία αποτελεί μια βασική ανάγκη του ανθρώπου, η οποία πρωτίστως τον προστατεύει από τις καιρικές και κλιματικές συνθήκες. Κι αυτό γιατί, ο άνθρωπος ως ζώο είναι ένα γυμνό ομοιόθερμο, που για να διατηρήσει τη θερμοκρασία του σταθερή πρέπει να παλέψει με το εξωτερικό του περιβάλλον. Έτσι, γίνεται κατανοητό, πως οι βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου που έχουν άμεση επίδραση στο σχεδιασμό οικισμών σχετίζονται με το κλίμα, το οποίο επιδρά μόνο στις μικρότερες μονάδες της οικιστικής κλίμακας. Με άλλα λόγια, ένας οικισμός, είτε είναι χωριό, είτε είναι πόλη δεν μπορεί να καλύψει την ανάγκη για στέγαση στις επιμέρους λειτουργίες που περιλαμβάνει όπως είναι οι δρόμοι, οι ανοιχτοί δημόσιοι χώροι κτλ, αλλά, αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στο κτιριακό του σύμπλεγμα. Έτσι, γίνεται κατανοητό πως όποιοι δεν καταφέρουν να εξασφαλίσουν την στέγη τους, οπουδήποτε κι αν τοποθετούνται στο χάρτη, κινδυνεύουν πλέον με όρους επιβίωσης.
Ταξική αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες
Οι τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, που παρατηρούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, είναι αποτέλεσμα βίαιων, επεκτατικών πολέμων που διεξάγουν οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι στην καπιταλιστική περιφέρεια για την καθυπόταξη και τη λεηλασία της. Οι πόλεμοι αυτοί αποτελούν κομμάτι μιας ευρύτερης γεωπολιτικής στρατηγικής, που θέτει τα σύνορα ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα και τις ανάλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές προς εκματάλλευση. Έτσι, μεγάλο μέρος των πληθυσμών που πλήττονται από αυτούς αναγκάζονται να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης, ενώ παράλληλα ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι αναγκάζεται να μεταναστεύσει στον «δυτικό κόσμο» προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Σε μία τέτοια χρονική στιγμή έξαρσης των μεταναστευτικών ροών βρισκόμαστε και σήμερα, εξαιτίας του εμφύλιου πολέμου που έχει επιβληθεί στη Συρία, ο οποίος αποτελεί μια μόνο στιγμή της πολεμικής συνθήκης που επικρατεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής τα τελευταία χρόνια για την αποστράγγιση της γης και την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της. Υπολογίζεται πως έχουν φύγει από τη Συρία 10 εκατομύρια άνθρωποι για να γλιτώσουν από τις βάρβαρες σφαγές των φονταμεταλιστών του ISIS και της κυβέρνησης Ασαντ.
Με την άφιξή τους εδώ, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν περαιτέρω εκμετάλλευση και καταπίεση από τα ντόπια αφεντικά. Η εργασιακή εξαθλίωση που τους επιβάλλεται είναι γνωστό φαινόμενο: χαμηλά έως καθόλου μεροκάματα, εξαντλητικά ωράρια εργασίας σε άθλιες συνθήκες και πολλά άλλα. Όλα αυτά, φυσικά, αν δεν έχουν πνιγεί μαζικά ή μη σε κάποιο μέρος της Μεσογείου ή δεν έχουν κλειστεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Διαμορφώνεται, παράλληλα, ένα κλίμα ρατσισμού και ξενοφοβίας το οποίο κατευθύνεται από την κυριαρχία για να διασπάσει τους εκμεταλλευόμενους και διαχέεται στη ρητορική των media, αναπαράγεται στα σχολεία, τους πανεπιστημιακούς και τους εργασιακούς χώρους με τον πιο χυδαίο τρόπο. Όλα αυτά δίνουν απλόχερα πάτημα σε μπάτσους και φασίστες να δρούν κατα το δοκούν. Χαρακτηριστικα παραδείγματα είναι οι αυθαιρεσίες μπάτσων στα σύνορα με πρόσφατες τις καταγγελίες για ληστείες προσφύγων καθώς και η προσπάθεια της Χρυσής αυγής να αποκτήσει υπόσταση σε νησιά που υποδέχονται μεγάλο αριθμό μεταναστών. Στα νησιά του Αιγαίου συγκεκριμένα οργανωμένες ομάδες νεοναζί υπό το μανδύα των «αγανακτισμένων κατοίκων» εξαπολύουν πογκρόμ εναντίον μεταναστών έξω από αστυνομικά τμήματα, λιμενόμπατσοι χτυπούν μετανάστες που αντιστέκονται στη μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τοπικοί και υπερτοπικοί παράγοντες απειλούν και τρομοκρατούν στοχεύοντας στην ύφεση του κινήματος αλληλεγγύης.
Βιώνοντας κι εμείς από την πλευρά μας την εκμετάλλευση στους πανεπιστημιακούς χώρους που δραστηριοποιούμαστε και την συνεχή προσπάθεια πλήρους σύνδεσης του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας και αναγνωρίζοντας πως οι αιτίες όλων αυτών είναι οι ίδιες με τις αιτίες της μετανάστευσης και της ανελέητης εξαθλίωσης μεταναστών και προσφύγων -δηλαδή τα συμφέροντα των παγκόσμιων κυρίαρχων- δεν μπορούμε παρα να εκφράσουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η καθυπόταξη των από τα κάτω αλλού μπορεί να εκφράζεται με πολέμους αλλού με μισθωτή σκλαβιά αλλού με εντατικοποίηση σπουδών. Παντού όμως τα συμφέροντα που επιδιώκεται να εξυπηρετηθούν είναι τα ίδια και είναι αυτά των αφεντικών.
Τον τελευταίο καιρό, παρά τη στροφή μερούς της κοινωνίας απέναντι στους μετανάστες και την κατάρρευση του ανθρωπιστικού προσωπείου του κράτους, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στους μετανάστες που ξεπήδησε σε χώρους δουλειάς, σε πανεπιστημιακούς χώρους, σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Ένα κίνημα αλληλεγγύης που εξελίσσεται τόσο δυναμικά ώστε πραγματώνει το πρόταγμα για κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, αποτελεί απειλή στα σχέδια των αφεντικών και γι’αυτό και καταστέλλεται. Απέναντι στο καθεστώς βίας και τρομοκρατίας που επιχειρεί να καταστείλει κάθε φωνή αντίστασης, εμείς αναγνωρίζουμε τη θέση μας δίπλα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Κι αυτό γιατί πληττόμαστε κι εμείς μαζί με αυτούς.
Οι αιματηρές πολιτικές κράτους και κεφαλαίου θα μας βρίσκουν όλους ενωμένους και απέναντί τους, έως την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες υλικά και ηθικά.
Χτίζουμε τις αυριανές κοινότητες αγώνα των εκμεταλλευόμενων.
ΥΓ1: Χρησιμοποιώντας τους όρους μετανάστες και πρόσφυγες δεν θέλουμε να μπούμε σε ένα παιχνίδι διαχωρισμού αλλά αντιθέτως να διευκρινήσουμε πως ανεξάρτητα από τους πλαστούς διαχωρισμούς που θέτει η κυριαρχία εμείς τασσόμαστε στο πλευρό και των μεταναστών και των προσφύγων.
ΥΓ2:Η πρωτοβουλία αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες του φοιτητικού συλλόγου της Αρχιτεκτονικής συλλέγει τρόφιμα και άλλα αγαθά για τους πρόσφυγες από τη Συρία στο Σ5 της σχολής.
Καλώς ήρθες στο πανεπιστήμιο
Για αυτούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους
Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Β.Α. Χαλκιδικής
Με αφορμή τα γεγονότα του τριημέρου της 17 νοέμβρη
Κείμενο για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΑΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ…
Ο Νίκος Ρωμανός, πολιτικός κρατούμενος στα χέρια του κράτους από την άνοιξη του ’13, πραγματοποιεί απεργία πείνας από 10/11 διεκδικώντας να του παραχωρηθούν εκπαιδευτικές άδειες για τη φοίτησή του στο ΤΕΙ Αθήνας που δικαιούται βάσει των νόμων τους, διεκδικώντας όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει «ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού». Μια απεργία πείνας που από την πρώτη στιγμή έθεσε χαρακτηριστικά ρήξης, αξιοπρέπειας, αγώνα και διεκδίκησης, αποτελώντας μια ολομέτωπη αντιπαράθεση με το κράτος.
Το κράτος ως βασικός υπερασπιστής της εξουσίας και του κεφαλαίου έρχεται να επαναρυθμίσει ολόκληρη την κοινωνική σφαίρα, εφαρμόζοντας το δόγμα «νόμος και τάξη»σε κάθε της πτυχή. Έτσι εξαπολύει επίθεση σε ολόκληρα κοινωνικά στρώματα που είτε κρίνει ως «περιττά» και θέλει να τα εξοντώσει (μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οροθετικές, τοξικοεξαρτημένοι), είτε αναγνωρίζει ως βασικούς του εχθρούς λόγω της ριζοσπαστικότητάς τους (απεργοί, αγωνιστές, αναρχικοί, καταληψίες, πολιτικοί κρατούμενοι), κατανομάζοντάς τους ως «εσωτερικούς εχθρούς». Οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις του κοινωνικού σώματος ποικίλουν ανάλογα με τη συνείδησή τους και την ταξική τους τοποθέτηση. Έτσι βλέπουμε πειθαρχημένους και υπάκουους πολίτες που είτε λόγω φόβου είτε λόγω προσωπικής αλλοτρίωσης γίνονται οι ίδιοι εκφραστές και υποστηρικτές της «καθαρότητας» και της «τάξης». Υπερασπιστές της νομιμότητας του κράτους που όμως κάνουν λόγω για μια πιο «δίκαιη» διαχείρισή του συστήματος. Κόντρα σε αυτούς προβάλλουν άνθρωποι που ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους και επιδιώκουν την αντεπίθεσή τους απέναντι στη λεηλασία της ζωής τους.
Ρητορικές υπεράσπισης της απεργίας του Ρωμανού και του «δικαιώματός του στη μόρφωση» έχουμε δει από ένα ευρύ φάσμα κόσμου, ακόμα και από εκφραστές του συστήματος που ο ίδιος με το λόγο και τη δράση του πολεμάει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Λοβέρδος, σημερινός υπουργός παιδείας, που από τη μία υπερασπίζεται το αίτημα του Ρωμανού, από την άλλη είναι ο ίδιος ο δολοφόνος της Κατερίνας, οροθετικής τοξικοεξαρτημένης έγκλειστης στις φυλακές, θύματος της αντιμετώπισης της «υγειονομικής βόμβας» που ο ίδιος εξήγγειλε το 2013. Ο ίδιος ο απεργός πείνας δίνει εξ’αρχής χαρακτηριστικά ολικής ρήξης με το σύστημα και συνεπώς της μόρφωσης που αυτό προσφέρει, διεξάγει όμως έναν αγώνα για ζωή και ελευθερία μέσα από τα λευκα κελιά του κράτους. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις που προσπαθεί η κυβέρνηση να περάσει, απομονώντας το επιχείρημα του «δικαιώματος στη μόρφωση» (βραχιολάκι παρακολούθησης, τηλεκπαίδευση, εξ’ αποστάσεως παρακολούθηση), ουσιαστικά θέλουν να εφαρμόσουν μια κατασταλτική πολιτική που θα αφορά όλους τους κρατούμενους, ενταγμένη σε ένα συνολικότερο σχέδιο αναδιάρθρωσης του σωφρονιστικού συστήματος, συστήνοντας μεθόδους καταστολής σε διεθνή πρότυπα, ιδρύοντας τις φυλακές τύπου Γ και συνεπώς δεν μπορεί να ειδωθεί ως λύση. Η απομόνωση και η ολοκληρωτική αποκοπή από την κοινωνική σφαίρα του λόγου και της παρουσίας των κρατουμένων σε αυτά τα κελιά, το ρουφιανιλίκι και η παρεμπόδιση της ανάπτυξης οποιουδήποτε αγώνα εντός και εκτός των τειχών εγκαθιδρύεται και αναβαθμίζει την καταστολή, στένοντας ταυτόχρονα ένα μήνυμα φόβου και αυστηρήε πειθάρχησης τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών.
Στις 6/12, ημέρα που πριν 6 χρόνια έπεφτε νεκρός από σφαίρες αστυνομικού ο Αλεξής Γρηγορόπουλος μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους απέναντι στη συνθήκη εξαθλίωσης που επιβάλλεται καθημερινά όλα και πιο βίαια στις ζωές μας, δείχνοντας ξεκάθαρα την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του αναρχικού απεργού πείνας.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο στην Πάτρα πολύς κόσμος κατέβηκε στο δρόμο σε μια δυναμική και μαχητική πορεία που, από τη μεριά της αστυνομίας, είχε ξεκάθαρο το στόχο των συλλήψεων, κατί που, όπως αποδείχτηκε και πανελλαδικά, αποτέλεσε κεντρική πολιτική επιλογή. Στην Πάτρα, λοιπόν, υπάρχουν έξι συλληφθέντες-ίσσες σύντροφοι-ισσες, με τους δύο να κατηγορούνται με κακουργήματα βάση του κουκουλονόμου. Ένα νόμο που επί της ουσίας στοχεύει ξεκάθαρα τις αυτονόητες πρακτικές αυτοπροστασίας και αντεπίθεσης των διαδηλωτών (κράνη, μάσκες, σημαίες) που δεν επιθυμούν να είναι έρμαια των βλεμμάτων των ασφαλιτών και των χτυπημάτων των μπάτσων.
Παρόλο το αναβαθμισμένο επίπεδο καταστολής η αλληλεγγύη στον αγώνα του Ρωμανού και των συλληφθέντων της 6/12 δεν έχει πληγεί με δεκάδες κατειλημμένα κτίρια (δημαρχεία, ΓΣΕΕ, σχολές, σχολεία, εργατικά κέντρα) και πολλαπλές δράσεις αλληλεγγύης πανελλαδικά. Στην Πάτρα, το Παράρτημα, εκκενωμένο απο της 5/08/2013, ανακαταλαμβάνεται και λειτουργεί ως κέντρο αγώνα καθημερινά.
«Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού (που μαζί του σε αλληλεγγύη έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας οι αναρχικοί Γιάννης Μιχαηλίδης (από 17/11), Ανδρέας ΔημήτρηςΜπουρζούκος (1/12), Δημήτρης Πολίτης (1/12), Ηλίας Καραντουμάν (5/12) είναι ένας αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια. Είναι μια ρήξη με την υποταγή και τον πειθαναγκασμό που μας επιβάλλεται. Είναι μία πάλη απέναντι στον γενικευμένο θάνατο. Και για αυτό είναι κομμάτι όλων των αγώνων που διεξάγονται με διαφορετικά πολύ ή λίγο χαρακτηριστικά. Είναι κομμάτι όλων όσων δεν αποδέχονται ένα μέλλον μισθωτής σκλαβιάς, μιζέριας, φόβου και καταστολής. Γιατί εν τέλει οι ίδιοι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι κομμάτι όσων παλεύουν, βάζοντας τον ορίζοντα της πάλης ένα βήμα πιο μακριά, πέρα από τα αποδεκτάαπό την αστική νομιμότητα όρια. Στοχεύοντας στην καραστροφή αυτού του σάπιου κόσμου και την οικοδόμηση ενός άλλου, ενός κόσμου αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας». –απόσπασμα από ανακοίνωση της συνέλευσης αλληλεγγύης από το επελευθερωμένο Παράρτημα-
…ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ
-αναρχικό απεργό πείνας από 10/11
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 6/12
Οι κανονισμοί σπουδών στην αρχιτεκτονική και η πολιτική που χαράσσεται
3 αφίσες για τη σχολή
Γράμματα φυλακισμένων μεταναστών απεργών πείνας από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας
Ενάντια στις διαγραφές φοιτητών
Σχετικά με τις απειλές της πρυτανικής αρχής
Εφημερίδα τοίχου
Acapella #1
Acapella #2
Acapella #3
Acapella #4
Η επίθεση στις καταλήψεις είναι επίθεση σε όλους μας
20-12-2012 : Εισβολή στον κατειλημμένο χώρο της Βίλλας Αμαλίας, έπειτα από «ανώνυμη καταγγελία» για διακίνηση ναρκωτικών, με 7 συλλήψεις.
27-12-2012 : Εισβολή στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ και στο στούντιο του ραδιοφωνικού σταθμού 98FM, έπειτα από «ανώνυμη καταγγελία» για παρεμπόριο, με 16 προσαγωγές μεταναστών.
09-01-2013 : Εισβολή στην κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά την ημέρα της ανακατάληψης της Βίλλας Αμαλίας, με 93 συλλήψεις από την ανακατάληψη και 8 από την Σκαραμαγκά.
15-01-2013 : Εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 και ανακατάληψή της.
Και αυτά μόλις τον προηγούμενο μήνα… Γιατί τον τελευταίο χρόνο μετράμε επίθεσεις και εισβολές και σε υπόλοιπες καταλήψεις και αυτόνομα στέκια όπως Xanadu, Δελτα, Δημοτική Αγορά Κυψέλη, Δράκα, Apertus, Baruti και Ελαία.
O καπιταλισμός στην προσπάθειά του να επαναρυθμιστεί, διανύοντας μια από τις δομικές κρίσεις του, αναιρεί κεκτημένα και εξαπολύει επιθέσεις ενάντια σε όποιον αντιστέκεται, σηκώνει κεφάλι, διαφοροποιείται ή κρίνεται ως περιττός. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι το δήθεν «κράτος πρόνοιας» δίνει και επίσημα την θέση του σε ένα νέο «κράτος ασφάλειας», που θα είναι απόλυτα σύμφωνο με τις επιταγές του κεφαλαίου, ελέγχοντας κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας, με πολύ πιο απόλυτους όρους. Και όταν του πέφτει στενό το δημοκρατικό του κοστούμι, ενεργοποιεί τα πιο αντιδραστικά του κομμάτια που ανέκαθεν συντηρούσε για να διασπάει τους από κάτω,δημιουργώντας εσωτερικούς εχθρούς (μετανάστες, αναρχικούς, απεργούς). Από χρυσαυγίτες και λοιπούς φασίστες μέχρι «αγανακτισμένους» νοικοκυραίους που έχουν εγκολπώσει πλήρως την κυρίαρχη ιδεολογία και αποτελούν οι ίδιοι εκφραστές της . Χαρωποί συντελεστές στην εξασφάλιση της συναίνεσης της κοινής γνώμης τα ΜΜΕ, που πραγματώνουν για ακόμα μια φορά τέλεια το ρόλο τους μέσα στο σύστημα. Όπως αντιστεκόμενοι σε αυτό «διαταρράσουν την κοινωνική ειρήνη», έτσι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι ονομάζονται «εστίες ανομίας».
Σε μια εποχή που η αστική τους δημοκρατία έχει ξεχειλώσει τόσο ώστε να χωράει φασίστες στη βουλή τους και την ίδια ώρα φυλακίζονται μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης,που απεργίες και διαδηλώσεις καταστέλλονται άγρια,που το «δικαίωμα σου στην εργασία» κοστολογείται με λιγότερα από 500 ευρώ, που η παιδεία και η έρευνα περνούν κι επίσημα στα χέρια των επιχειρήσεων, και όποιος δεν έχει χρήματα να εξασφαλίσει την ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη, αφήνεται στην τύχη του, είναι τουλάχιστον αστείο να μιλάμε με όρους νομιμότητας. Το μόνο λοιπόν που ενδιαφέρει τους από τα πάνω είναι η εξασφάλιση της θέσης και των κερδών τους. Δε φέρουμε αυταπάτες. Οι νόμοι φτιάχνονται από αυτούς και εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Κι ενώ το σύστημα θεσπίζει νόμους για να συγκαλύψει την όλο και πιο έντονη εκμετάλλευση μας , παρανομοποιείται κάθε πράξη που φέρει τα στοιχεία της ανατροπής του.
Από τη στιγμή που ένας κατειλλημένος χώρος αντιτίθεται στο θεσμό της ιδιοκτησίας, κρατικής ή ιδιωτικής, που προϋποθέτει να έχεις για να καταναλώσεις και σπάει τον κύκλο της κερδοσκοπίας τους, προφανώς δεν μπορεί να έχει νομικό αντίκρυσμα. Και όχι μόνο πρέπει να είναι παράνομο ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά και να προπαγανδιστεί ως μια πράξη που στρέφεται ενάντια στο «κοινό καλό». Έτσι, οι καταληψίες καταστρέφουν και καταχράζονται τη δημόσια περιουσία, παρασιτούν εις βάρος των υπόλοιπων τίμιων και φορολογούμενων πολιτών και εμποδίζουν την ανάπτυξη και την αξιοποίηση αυτών των κτισμάτων. Πίσω από την ανάπτυξη για την οποία γίνεται λόγος, δεν κρύβεται παρά η μετατροπή του δημοσίου χώρου σε τόπους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τόπους κέρδους. Αλάνες γίνονται πάρκινγκ, ολόκληρες εκτάσεις γίνονται εμπορικά κέντρα, δάση αποψιλώνονται για ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις και ορυχεία, παραλίες αποκτούν αντίτιμο. Με λίγα λόγια ακόμα και το «δημόσιο» είναι προσβάσιμο σε όσους πληρούν τις προϋποθέσεις ενός πολίτη-καταναλωτή.
Ουσιαστικά όμως μια κατάληψη απαλλοτριώνει τον χώρο που μας έχει κλαπεί, βάζοντας χαρακτηριστικά μακριά από τις εμπορευματικές λογικές τους, ανοίγοντας για έναν κόσμο που αντιστέκεται ή ανήκει στα βαλλόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Συλλογικοποιώντας τις αρνήσεις του, αυτός ο κόσμος δημιουργεί στη βάση της αυτοοργάνωσης νησίδες ανυπακοής ενάντια σε αυτό το απάνθρωπο εκμεταλλευτικό σύστημα προτάσσοντας την αντικατάσταση του, με ένα μοντέλο χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, χωρίς αφεντικά και εργάτες, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς πατρίδες με μπάτσους και στρατούς.
Επιστρατεύοντας πληθώρα μέσων για την επικοινώνηση αυτών των σκεπτικών, στεγάζει δραστηριότητες και εγχειρήματα που ανταποκρίνονται σε διαφορετικές ανάγκες. Πέρα από τις πολιτικές της συνελεύσεις, την προπαγάνδιση του λόγου της μέσα από κείμενα και αφίσες, φιλοξενεί αυτοοργανωμένα μαθήματα, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενα καφενεία, κοινωνικά ιατρεία, χορούς, γυμναστήρια, προβολές, συναυλίες. Προτάσσεται έτσι η αυτοοργάνωση σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας ενός ατόμου, με αντιεμπορευματικούς και αντιιεραρχικούς όρους. Κι εφόσον το σύστημα που πολεμά είναι πολυεπίπεδο και ελέγχει όλα τα μέσα, στο βαθμό του εφικτού στεγάζει κι αυτές τις υποδομές (ραδιοφωνικούς πειρατικούς σταθμούς, τυπογραφεία κλπ).Σε μία εποχή κοινωνικού εκφασισμού δημιουργεί αντιφασιστικά αναχώματα, συντελεί στο να συλλογικοποιηθούν ολόκληρες γειτονιές, να αλλάξει τη συνείδηση των ατόμων που ζουν και δρουν εκεί, αλλάζοντας επαγωγικά και σταδιακά τις κρατούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες μέσω της εξωτερίκευσης του λόγου της.
Η βάρβαρη καταστολή ενάντια σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι και η διάχυση του φόβου συνιστούν βασικό πυλώνα για τη διάσωση του συστήματος. Το συνολικότερο κατασταλτικό σχέδιο του κράτους έχει ξεκινήσει ήδη από την «υγειονομική βόμβα» των οροθετικών,από τον Ξένιο Δία και τις επιχειρήσεις σκούπας, από τη στίβαξη των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κι έρχεται τώρα να χτυπήσει καταλήψεις και στέκια. Κι ενώ αυτό είναι σαφώς μια επίθεση στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, δεν είναι μόνο αυτό. Αφορά κάθε υποκείμενο αγώνα, είτε βρίσκεται σε κατειλημμένα κτίρια, κοινωνικά και φοιτητικά στέκια, πλατείες και γειτονιές ή εργασιακούς χώρους.
10,100,1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ
Κοινωνικός κανιβαλισμός
Αστικά κενά και αναπλάσεις
Σχετικα με το μάθημα Αστικού Σχεδιασμού 1
Αλληλεγγύη στους μετανάστες
Ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας
Τα «λάθη του παρελθόντος», λένε, μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση και τώρα πρέπει να πληρώσουμε – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όμως εμείς δεν βλέπουμε λάθη. Πίσω από κάθε επιταγή του κράτους αναγνωρίζουμε ένα συγκεκριμένο σχεδιασμό, μια συνολική πολιτική αναδιάρθρωσης ενός συστήματος το οποίο παλεύει με νύχια και με δόντια να αντιμετωπίσει την κρίση του σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας. Με βάση τα παραπάνω, το ξερίζωμα της έννοιας του «δημοσίου» σε κάθε του μορφή με την ιδιωτικοποίηση των πάντων, έρχεται για να εγκαινιάσει το νέο μοντέλο φοιτητή, εργαζόμενου, ανθρώπου που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς. Το κοινωνικό συμβόλαιο της εποχής της μεταπολίτευσης έχει διαρραγεί και μια νέα καθεστωτική φάση έχει ξεκινήσει.
Γι’ αυτό δεν μας εξέπληξε και το νομοσχέδιο της Διαμαντοπούλου για την Τριτοβάθμια που ήρθε να επαναπροσδιορίσει το στόχο του πανεπιστημίου ως ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους και «εργοστάσιο» παραγωγής των αυριανών μισθωτών δούλων του κεφαλαίου. Η προετοιμασία του εδάφους για τις σημερινές μεταρρυθμίσεις έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, βάζοντας στο στόχαστρο το παλιό, αντιπαραγωγικό πανεπιστήμιο, εξού και η συντριπτική συναίνεση των 250 βουλευτών κατά την ψήφισή του. Σε αγαστή συνεργασία με ΕΕ-ΔΝΤ βρίσκουν το πάτημα για να περάσουν σήμερα πραξικοπηματικά τις θέσεις τους. Εντατικοποίηση και πιστωτικές μονάδες, «δια βίου μάθηση», επιχειρησιακά προγράμματα στη διοίκηση και τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, έρχονται να εισάγουν το μοντέλο ενός πανεπιστημίου που λειτουργεί με όρους επιχείρησης για τη δημιουργία εξειδικευμένων, ευέλικτων κι αναλώσιμων εργαζομένων. Η κατάλυση του ασύλου έρχεται να νομιμοποιήσει την καταστροφή των θυλάκων ελευθερίας και την καταστολή οποιονδήποτε κοινωνικών αντιστάσεων εμφανίζονται ενάντια στις προσταγές των απο πάνω. Δίνεται το ελεύθερο στους μπάτσους να μπουκάρουν οποιαδήποτε στιγμή σε συνελεύσεις, καταλήψεις, στέκια και να βολτάρουν ανενόχλητοι για να προστατέψουν τις ιδιοκτησίες των επιχειρήσεων και να επιβάλλουν το νόμο και την τάξη. Τα μέτρα που πάρθηκαν περιγράφουν απόλυτα τη μορφή που πρέπει να έχει το πανεπιστήμιο σήμερα.
Η αντίδρασή μας στις αλλαγές δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως υπερασπιζόμαστε το «δημόσιο-δωρεάν» πανεπιστήμιο που μας πλάσαραν τόσα χρόνια. Το πανεπιστήμιο της μίζας, της ρουφιανιάς, των συμφερόντων και των παιχνιδιών κάτω από το τραπέζι, της ανέλιξης κάθε κομματόσκυλου σε θέσεις εξουσίας, των μεγαλοκαθηγητάδων και των ερευνητικών τους προγραμμάτων. Και όσοι, πρυτάνεις ή καθηγητές μέχρι παρατάξεις, θυμήθηκαν τώρα να φορέσουν τα επαναστατικά τους προσωπεία για να διασώσουν εξουσίες και μικροπολιτικά συμφέροντα, να ξέρουν πως δεν μπορούν να ξεγελάσουν κανέναν.
Γενικότερος στόχος της πολιτικής που ασκείται είναι η καταστολή του ατόμου μέσα στο περιβάλλον εργασίας του, η καθυπόταξή του στις προσταγές του εκάστοτε αφεντικού και η κατάργηση των συλλογικών διεκδικήσεων. Τα κοινωνικά κεκτημένα – συνδικαλιστική δράση, ανθρώπινοι όροι εργασίας, κοινωνικές παροχές, άσυλο – καταστρατηγούνται μέσα σ’ ένα κλίμα γενικότερης κοινωνικής σύγχισης ή συναίνεσης. Μιας συναίνεσης που προέρχεται είτε από αγανάκτηση που «δεν έχει βρει το δρόμο της», είτε καλλιεργειται στη βάση του φόβου και της καταστολής ή της πεποίθησης κάποιων πως με ατομική επιμονή και προσπάθεια θα «βρεθεί λύση». Σύσσωμο το σάπιο πολιτικό κατεστημένο σε συνεργασία με τα μέσα προπαγάνδας, για άλλη μια φορά «αγωνίζονται» να αποπροσανατολίσουν τους καταπιεσμένους, να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να λασπολογήσουν σε βάρος όσων αντιδρούν. Είμαστε πεπεισμένοι πως απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε δεν χωρούν ατομικές λύσεις.Η ελπίδα για την ανατροπή θα αναζωπυρωθεί μέσα από έναν αγώνα συνολικό ενάντια σε ένα σύστημα που δεν σηκώνει διορθώσεις. Η αλληλεγγύη ανάμεσα στα πληττόμενα κοινωνικά κομμάτια πρέπει να ανοίξει το δρόμο για τη δημιουργία ενός ευρύτερου κοινωνικού μετώπου, αποτελούμενο από φοιτητές, εργαζόμενους, ανέργους, όσους αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους στο πλάι των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, που θα παλέψει για την ζωή και την αξιοπρέπεια.
Αυταπάτες πλέον δεν χωράνε. Ο αγώνας πρέπει να είναι συνολικός, αντικαπιταλιστικός, ενάντια στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση. Δεν βλέπουμε τους εαυτούς μας σαν φοιτητές και μόνο με συγκεκριμένα αιτήματα και συγκεκριμένη δράση, αλλά ως μελλοντικούς σκλάβους του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Πρέπει ν’ απαντήσουμε συνολικά στην επίθεση που δεχόμαστε κι αυτό θα γίνει μόνο αν προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα κίνημα κοινωνικό, από τα κάτω, μαχητικό. Με ανοιχτές διαδικασίες αυτοοργάνωσης, προσπερνώντας κάθε είδους ανάθεση, κάθε είδους εξουσία. Συλλογικοποιώντας τις αντιστάσεις μας με όσους επιθυμούν να παλέψουν ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας και για την οικοδόμηση ενός κόσμου ισότητας κι αλληλεγγύης. Η θέληση αυτή, ο προορισμός αυτός θα πρέπει να διαπερνά κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που ξεπηδά από κάθε κοιτίδα κοινωνικής αντίστασης.
Όλοι και όλες στους δρόμους,
εκεί που πέφτουν νόμοι και συντρίβονται καθεστώτα.
αυτόνομο σχήμα ★ αρχιτεκτονικής πάτρας 